นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
ผู้เข้าชมรวม
64
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
64
หมวด : รักอื่น ๆ
อัปเดตล่าสุด : 2 ส.ค. 64 / 16:17 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
สวัสดีครับ
เรื่องสั้นมากๆเรื่องนี้ เป็นเรื่องของ "ผม" และอาชญากรรมเล็กๆที่เกิดขึ้นในเวลาพักกลางวันของโรงเรียนแห่งหนึ่ง
ผมหวังว่าทุกท่านจะได้อะไรจากการ "ผจญภัย" ของ "ผม" นะครับ
Lonely Heart Club
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
เวลาพัลาวันนัเรียนส่วนให่ในห้อะไปินอาหารลาวันที่โรอาหารึ่ั้ห่าออไปประมา 50 เมร
พวที่เหลือถ้าไม่ใ่พวที่ี้เาหลับลึ ็เป็นพวที่เล่นเมส์อยู่ในโลอัวเอ
ผมนั่อยู่ลาห้อริมหน้า่า ที่นัู่่อผมเป็นอ “อนิา” ึ่เป็นนัเรียนีเ่น หน้าาสระสวย เป็นที่รัอทุน สุภาพเรียบร้อย ไม่เยมีำหยาบหลุออมาาปาอเธอเลย
ผมับเธอแทบไม่ไุ้ยันเลย เพราะว่าโลอเรามัน่าันเหลือเิน ใน่วลาวันเธอะไปิน้าวับเพื่อนฝูผู้แสนีอเธอโยทิ้เพียเรื่อเรียนเล็น้อยไว้ใ้โ๊ะ
ใ้โ๊ะเธอมีสมุที่ถูวาไว้อย่าเป็นระเบียบ ล่อินสอสะอาสวย ยาลบและไม้บรรทั
ยาลบนั้นาวโพลนสวยามแลบริสุทธิ์ และ่าบัเอิเหลือเินที่ผมมียาลบแบบเียวันอยู่ในระเป๋า เพียแ่ว่ามันสปรและแทบไม่เหลือาบเ้าวามามอมันแล้ว
ทันในั้น็มีวามิหนึ่แล่นเ้ามาในหัวอผม
ถ้าหาผมโมยยาลบเธอล่ะ?
ไม่มีเหุผลอะไรทั้นั้น แ่ “ถ้าหาผมโมยยาลบเธอล่ะ?”
โมยมันไป ไม่ให้เธอรู้ นในห้อนั้นไม่รู้ พวที่หลับอยู่ไม่รู้ พวที่เล่นเมส์อยู่็ไม่รู้ พวเาไม่สามารถผละาภาพมายาบนอระนั้นไ้เลย ไม่
โ๊ะอเธอับผม็อยู่ิัน หาทำอย่าแนบเนียนไม่มีใรรู้แน่ ไม่มีใรรู้หรอ แล้วผมะเอายาลบอผมไปวาไว้แทน มันเ่าว่าและสปรว่า และถูใ้ไปมาว่า แ่เธอไม่สสัยหรอ เพราะผมะโมยยาลบอเธอไปทำไมถ้าผมะเอายาลบอผมให้ไปแทน?
ผมอบเธอเหรอ? ไม่! ไม่มีทา! ผมไม่อบเธอ! ไม่!
เธอสวยน่ารั็ริ แ่นั้นไม่ใ่เหุผลที่ผมะอบเธอสัหน่อย! วามริ... ผมเลียเธอ! ใ่! ผมเลียเธอ้วย้ำ!
ผม็แ่ “อยา” ะเอายาลบอเธอมาเป็นอผม
ไม่ใ่ยาลบหรอที่ผมอยาไ้
ผมอยาโมย่าหา
ะที่ผมำลัเอื้อมมือไปับยาลบสีาวบริสุทธิ์นั้น ็มีมือหนึ่ว้าแนผมไว้อย่าแร
มือาวนั้นเป็นออนิา หน้าาสระสวย ผิวาวนวล แ่หน้าบาๆ วาลมโ ริมฝีปาสีมพูอ่อน ผมำลับยาวถึลาหลั
“อย่าทำ” เธอว่า
“ทำไม?” ผมถาม
“ารโมยมันไม่ี” เธอล่าว
“แ่มันไม่มีใรรู้ว่ามันือารโมย”
“แ่ันะรู้”
วามรู้สึผิู่โมผมเหมือนเสือป่าระโมใส่ระ่าย เหมือนลื่นยัษ์ที่โถมใส่ฝั่ผู้ไร้เียสา
พอมีนรู้ ทันในั้นารโมยอันแยบยลลับลายเป็นแผนอันั่วร้ายเหนือพรรา ไม่สามารถให้อภัยไ้
ผมวามือล
แ่สายาอผมยัับ้ออยู่ที่ยาลบ้อนนั้น เ้ายาลบบริสุทธิ์ไร้เียสา
ไฟแห่วามยาอผมมีแ่รุโนลามไปทั่วป่าแห่ิใอผม วามปราถนาะโมยมันมา วามปราถนาที่ะ่อวามผินี่มันเาะินผม เหมือนเื้อโรที่อเวลาเราเป็นหวั มันันยุบยิบ แ่เราไม่สามารถเอามือไปเาไ้ เป็นวามทรมานที่ไร้ทาแ้ นอายาหมอเท่านั้น ยานั้น สำหรับผม ือยาลบ้อนนั้น หาไ้มันมาวามันอันน่ารำานี้็ะหายไป ผมเื่ออย่านั้น แรผลัันที่มีส่วนาวามอยาและวามทรมานเ้าทับร่าอผม
ผมเอื้อมมือไปอีรั้ที่ยาลบ้อนนั้น
เพี๊ยะ ! อนิาีมือผมอย่าแร
“ทำไมเธอเป็นนแบบนี้!” เธอุ่าว่าล่าว
“ัน้อารมันเท่านั้นเอ”
ไม่มีใรเสียหายนี่ ผมอุทธร์
“เธอมันเลว! ิวิปริ!”
าร่าอนั้นออมาาเสียที่หวานในและริมฝีปาที่าม เสียสีแทใอผมเหมือนมี
ผมเ็บมืออีรั้
เธอทำหน้าพอใ ยิ้มเล็น้อยอย่าผู้มีัย สายามอ “ล” มา
เธอเป็นนร่าปิสำหรับผู้หิ นั้นือ่อน้าเี้ยว่าผมึ่เป็นร่าปิอผู้าย แ่ในอนนั้น ใน่วเวลาแห่ัยนะและอัปยศนั้น เธอมอ “ล” มาอย่าแน่นอน ้วยสายาที่เหยียหยามราวับมอเเมลัวน้อยเลือลิ้ไปามพื้นิน เป็นสายาทีู่ถู และในะเียวัน็เหมือนะมีเศษเสี้ยวอวามเวทนา และอีสิ่หนึ่ที่ใล้เียัน วามสสาร
ผมอยาเป็นนที่ไม่โมยเหลือเิน
ใน่วที่เธอเผลอ ผมเอื้อมมือไปว้ายาลบ้อนนั้นอย่ารวเร็ว แล้วสลับับ้อนที่ผมมีอยู่ ไอ้้อนยาลบสปร
อนิาใมาแล้วพยายามะึรั้ผมไว้
แ่ป่วยาร ผมระาเธอทิ้ออไปนอหน้า่า
ที่นี้ั้น 6
อนิาใ้มืออันบอบบานั้นเาะที่หน้า่า มอหน้าผม้วยวามเียแ้น ัฟันรอพูับผม
“ันน่าะเอามีรีหน้าอแ แหวะมันออแล้วแล้วว้าหัวใไร้่านั้นอแ แล้วใ้มีเถือมันออเป็นิ้นเล็ิ้นน้อย ให้วามเ็บปวมันสลัลึลไปในสมอส่วนที่ลึที่สุอแ และเมื่อหัวใอแลายเป็นเศษยะที่ไม่มีใร้อารแล้ว ันะเอาเท้าเหยียบมัน เหยียบมันอย่า้าๆและหนัแน่น ให้หัวใอแมันแหลเหลวเปื้อนฝุ่นิน นหัวใแไม่่าอะไราอุาระสุนั เพราะมันน่าเลียและน่ายะแยเหลือเิน และสุท้ายันะเอาเท้าไปเ็ับพื้นแถวนั้น เพราะหัวใแมันโสโร”
“เรื่ออมึ”
ผมอบ
แล้วแะมืออเธอออาหน้า่า และให้ร่าอ่อนแอ้นบอบบานั้นมไปสู่พื้นอนรี
สุท้ายแล้วผม็สลับยาลบนั้นไ้ในที่สุ
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
อนิาลับห้อมาพร้อมเพื่อนๆที่แสนี นั่ล้าๆผม และเมื่อาบเรียน่วบ่ายเริ่มึ้น เธอพบว่ายาลบอัวเอเปลี่ยนไป ึ่็แน่นอนอยู่แล้ว ไม่มีทาที่เธอะำยาลยที่ัวเอใ้ลอเวลาเรียนไม่ไ้อยู่แล้ว ผมน่าะรู้อยู่แล้ว ผมิว่าผมรู้อยู่แล้ว มาั้แ่แร
แน่นอนว่าเธอำไ้ว่าเธอำลัใ้ยาลบอผมอยู่ และเมื่อหันมาเธอเห็นว่าผมำลัใ้ยาลบอเธออยู่
แ่อนนี้มันเปื้อนราบินสออผมไปหมแล้ว
เธอหัวเราะ เพราะิว่านี่เป็นแ่ารล้อเล่นำๆเท่านั้น และพูอย่าสุภาพว่าให้ผมืนยาลบนั้นให้เธอ
ผมไม่ืน นี่ือออผมผมโมยมันมาแล้ว มันึเป็นรรมสิทธิ์อผม และทาเียวที่เธอะไ้มันืนไปือเธอ้อบอว่าผมโมยอเธอไปและเธอ้อารมันืน
เธอ็ว่าามนั้น “เธอโมยยาลบอเราทำไม? เอาืนมาเถอะ”
สุภาพอย่าไม่มีที่ิ
ผมึบอว่าไม่ืนหรอ ถ้าอยาไ้ืน็ไปฟ้อุรูให้มาเอาืนไปสิ
เธอว่าั้น็่ามันเถอะ และใ้ยาลบเ่าๆอผม่อไป
ผมบอเธอว่าเธอทำอย่านี้ไ้ยัไ ถ้าเเบบนี้็เหมือนผมเป็นผู้ร้ายเลยสิ
“็เพราะเธอเป็นน่ะสิ” เธอว่าอย่าเหลือทน
หน้าอเธอแสวามโรธออมาอย่าัเน และในะเียว็มีวามสสัยและวามหุหิ้วย
และผมิว่ามัน่าน่ารัเหลือเิน ึพูไปว่าถ้าเธอยอมมาบับผมผมะืนยาลบให้เธอ็ไ้
เธอทำหน้าเหยเปิเสธ
ผมื้อ่อโยพูว่า “มาบับเราเถอะ แล้วเราะให้ยาลบนี่ับเธอ”
“ไม่เอาหรอ พอทีไ้ไหม เราอยาเรียนน่ะ” เธอว่า
หันหน้าไปมอระานำที่ไม่อะไรสำัไว้สัอย่า
“เถอะน่า เราให้ยาลบเธอี่้อน็ไ้”
“ไม่เอา พอที! เธอเป็นอะไรเนี่ย!”
“เป็นนที่รัเธอ”
ผมะอ้ว และเธอ็ทำหน้าแบบนั้นเ่นัน
“โอ๊ย!” เธอำราม
“พอที! เราไม่เล่น้วยแล้ว!”
เสียำรามัยิ่ึ้น นรอบๆเริ่มหันมามอ ผม้มหน้าุ้วยวามอาย
ไอ้เหี้ย
เสียรำพึเบาๆล่อลอยออมาาริมฝีปาน่ารันั้น ผมเยหน้าึ้นมา พบับอนิาที่ทำหน้าโรธแ้นาสถานาร์ทั้หม และเินอายาสายาทั้หมที่มาสู่พวเรา วามรู้สึนั้นถูถ่ายทอออมาผ่านำสอพยา์นั้น ไ อ ้ เ หี ้ ย ผม่อยๆทำวามเ้าใมันทีละัวอัษร
อา
อา
อา
ผมืนยาลบให้เธอ แล้วใ้ีวิอย่ามีวามสุอย่าที่ไม่เยเป็นมา่อน ถึแม้สุท้ายแล้วผมะายอย่านั่ว้าสามานย์ แ่เป็นนั่ว้าสามานย์ที่มีวามสุ
“ไอ้เหี้ย”
ผมพึมพำ อมยิ้ม แล้วหัวเราะ
ผลงานอื่นๆ ของ Lonelyheart_Club ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Lonelyheart_Club
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น